Erdoğan said: Islamic State (IS), PKK, Syrian government, PYD (the Kurdish Syrian party) did it together! But how is the Turkish government dancing with Daech?
The way to condemn any terrorist act, which is performed in the name of Islamic standardized in Turkey, even though this act is performed in Turkey and against the citizens of Turkey: “I condemn any kind of terrorist acts”. No one feels it necessary to say such kind of thing, if it is a radical leftist organization or the PKK (Labor Party of Kurdistan) that performed this action. Statements are made such as “Traitors are not going to achieve their goals; they are not going to divide our country”; yet no one feels it necessary to say “We are against all kinds of terrorism.” However, a style that PKK has never applied, blowing up bombs in crowds, killing more than 100 civilians, when those people do this massacre in the name of Islam,the standard statement of all politicians from rightists to leftists in the center, happens to be the same: “We are condemning all kinds of terrorist acts.” So, nobody wishes to condemn directly an act, which is performed in the name of Islam, despite it being a massacre. The situation is immediately generalized; conception of “terror” is put to the forefront as a problem and conceptions such as “Islam”, “Islamic Terrorism” and “Obscurantism” are prevented from being discussed. Because the rational conclusion at the end of such a kind of discussion is going to be in the direction of that the ruling conservative party is feeding the obscurantism with the policies it implements and (at least) indirectly responsible for these types of actions.
This situation didn’t change either after the massacre of Suruç, where 34 people were killed on the 20th of July and after the massacre of Ankara, where more than a hundred people were killed on the 10th of October. Although it is utmost clear right from the beginning that those who committed the suicide attack, did this in the name of IS (just like the attack in Suruç); everyone in the most classical way, condemned “any kind of terror” again. After the attack of Suruç on the 20th July and after one or two non-functional “attacks” against IS that committed the act, the government laying on PKK (while in a war with IS) with its full force, started doing things that make the situation quite caricaturized after the massacre of Ankara on October 10th. President, Prime Minister, Ministers, authorities of the ruling party, adherents of them in media, started telling that it might be the PKK that committed the attack from the moment of the explosion. When it became definite that the suicide bombers were from IS, this time they started launchingthe act as “the joint action of IS and PKK”. While it’s even an unimaginable situation that PKK makes any action with the IS, they started claiming that the PKK is massacring those who want peace, mutual ceasefire and stopping the operations against them (in other words, according to someone, to its own sympathizers) with IS.
The reaction that the most radical conservatives supporting the ruling party gave to the massacre in Ankara was extremely contradictory, as are their leaders. 3 days after the massacre, duringa national football match played in Konya, which is one of the most religious conservative cities of Turkey, during the one-minute of silence for those who lost their lives, thousands of people in tribunes started whistling and shouting religious slogans. So, they openly were objecting to the one-minute silence for those who lost their lives, approving the slaughter so to speak. When they are asked, just like the leaders they supported, they were telling that they believed it was PKK who committed the act and the final cause was to legitimize the “Party of the Kurds” (Peoples’ Democratic Party) in order to raise the votes.
At a speech he gave on October 23th, President Recep Tayyip Erdoğan claimed that the bombing act in Ankara was planned by IS, PKK, Syrian Intelligence and PYD (Democratic Union Party) in Northern Syria. He wasn’t joking. He didn’t allude to either. The President of the Turkish Republic seriously and openly told a claim that is far from wisdom and reasoning. Erdoğan and his circle is surely aware of the nonsense of this claim. The purpose is to prevent sympathy towards the HPD (Peoples’ Democratic Party) because of the explosion, from the elector who is not a supporter of them, in a relatively neutral position and isn’t pleased with the PKK very much. Maybe more importantly, is to hide the truth that this government is in collaboration with IS, condoning them at least.
Even though there is no loud and clear evidence that the Turkish government helps IS directly, with the explosion in Ankara, passive support which is given to IS, came to light. Apparently, the Turkish government, had condoned IS to be organized in Turkey. Suicide bombers could easily pass through Turkey to Syria, got “proper training” there, and then came back to Turkey. Parents of youngsters who were convinced to be suicide bombers were telling the situation to authorities; even giving the names of those who deceived their children and abducted them; but in the same situation the Turkish government which will struggle with the PKK until the end (if necessary with illegal ways); when being talked about IS, it was taking a stance which is extremely unwilling, slow and “respectful to legal rights” of those who were complained about.
Nowadays, the government seems to have gone through a policy change (probably temporary) about IS, not to strive for a new attack until the elections and not to see a raise of the votes for the HDP. Police started making operations against IS cells and these time operations may not be non-functional (at least until the election unlike the previous). But at the same time, being hardening day by day, statements against PYD which is in the position of direct enemy of IS, makes the government a natural ally of IS.
Erdoğan is stating that they will never let Kurdish powers in Northern Syria get through the Western Euphrates River. The apparent excuse of this is that nearly all southern borders are not preferred to be surrounded by Kurdish administration. The claim of the government is that Turkey’s strategic position will be affected negatively and the aim of Turkey to be the energy corridor will be disturbed.
For his opponents (especially Kurds), Erdoğan has one nuisance; not to have his connection interrupted with IS. If IS’s land connection with Turkey is to be cut; IS’s largest (maybe the only) external land connection will be closed and without getting any help, IS will collapse after a while. Shutdown of this road connection will mean the end of smuggling, probably handled there. Those who make a great fortune with illegal trade naturally will not like much the merger of PYD with the Afrin canton passing to the west of the Euphrates and the interruption of the connection of Turkey with IS. What the opponents wonder is how far the government could go to hinder the shutdown of this connection. Moves, like the Turkish army attacking on PYD, with the excuse of struggling with the PKK, entering Syria (which doesn’t seem much possible now) can be started to be seen more realistic within the next months.
İslam adına gerçekleştirilen herhangi bir terör eyleminin, bu eylem Türkiye’de ve Türkiye vatandaşlarına yönelik olarak gerçekleştirilse bile, Türkiye’deki kınanma şekli standarttır: “Terörün her türlüsünü lanetliyorum”. Eğer bu eylemi gerçekleştiren radikal sol bir örgüt veya PKK (Kürdistan İşçi Partisi) ise, kimse böyle bir şey söylemeye gerek duymaz. “Hainler amaçlarına ulaşamayacaklar, ülkemizi bölemeyecekler” gibi açıklamalar yapılır; ama kimse “terörün her türlüsüne karşıyız” deme gereği hissetmez. Ancak, PKK’nin hiç yapmadığı tarzda, kalabalıkların içerisinde bomba patlatarak 100’den fazla sivil insanı öldüren kişiler bu katliamı İslam adına yaptığında; sağcısından solcusuna merkezdeki tüm politikacıların standart cümlesi “Terörün her türlüsünü lanetliyoruz” olur. Yani kimse İslam adına yapılmış bir şeyi, bu bir katliam bile olsa, doğrudan lanetlemek istemez. Durum derhal genelleştirilip problem olarak “terör” kavramı ön plana çıkartılır; “İslam, İslami terör, Gericilik” gibi kavramların tartışılması önlenir. Çünkü böyle bir tartışmanın sonunda ulaşılacak mantıklı sonuç, iktidardaki muhafazakar partinin uyguladığı politikalarla gericiliği beslediği ve bu tarz eylemlerden (en azından) dolaylı olarak sorumlu olduğu yönünde olacaktır.
20 Temmuzda 34 kişinin öldürüldüğü Suruç Katliamı ardından ve 10 Ekimde 100’den fazla kişinin öldürüldüğü Ankara katliamı sonrasında da bu durum değişmedi. İntihar saldırısını gerçekleştirenlerin bu eylemi IŞİD adına yapmış olduğu (aynı Suruç saldırısında olduğu gibi) ilk andan itibaren son derece net olmasına rağmen; yine en klasik şekilde herkes “terörün her türlüsünü” lanetledi. 20 Temmuzdaki Suruç saldırısının ardından, eylemi gerçekleştiren IŞİD’e yönelik göstermelik bir iki “saldırıdan” sonra tüm gücüyle (IŞİD’le savaş halinde olan) PKK üzerine yüklenen hükümet; 10 Ekim-Ankara katliamının ardından durumu iyice karikatürize hale getiren işler yapmaya başladı. Cumhurbaşkanı, Başbakan, Bakanlar, iktidar partisi yetkilileri ve medyadaki yandaşları; patlamanın gerçekleştiği andan itibaren bu işi yapanın PKK olabileceğini söylemeye başladılar. İntihar bombacılarının IŞİD’li oldukları kesinleştiğinde, bu kez de bu eylemi “IŞİD’le PKK’nin ortak eylemi” olarak lanse etmeye başladılar. PKK’nin, IŞİD’le birlikte herhangi bir eylem yapması dahi akıl almaz bir durumken; PKK’nin, barış, yani karşılıklı ateşkes olmasını ve kendisine yönelik operasyonların durmasını isteyenlere (kimilerine göre kendi sempatizanlarına yani) IŞİD’le birlikte katliam yaptığını iddia etmeye başladılar.
İktidarı destekleyen en koyu muhafazakarların Ankara’daki katliama verdikleri tepki; onları yönlendiren liderlerininki gibi aşırı çelişkili oldu. Katliamdan 3 gün sonra, Türkiye’nin en dindar-muhafazakar şehirlerinden Konya’da oynanan milli futbol maçı sırasında, hayatını kaybedenler için yapılan saygı duruşu esnasında; tribünlerdeki binlerce Konyalı ıslıklar çalmaya ve dini sloganlar atmaya başladılar. Yani açıkça bu saldırıda ölenler için saygı duruşu yapılmasına karşı çıkıyorlar; adeta katliamı onaylıyorlardı. Kendilerine sorulduğunda, aynı destekledikleri liderleri gibi, eylemi yapanın PKK olduğuna inandıklarını ve esas amacın “Kürtlerin partisini” (Halkların Demokratik Partisi) mazur gösterip oylarını arttırmak olduğunu söylüyorlardı. Bu durumda; katliama sevinerek PKK’nin yapmış olduğu bir eylemi destekliyor olmaları gibi bir çelişki; pek de umurlarında olmadı.
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, 23 Ekim’de yaptığı bir konuşmada, Ankara’daki bombalama eylemini IŞİD, PKK, El-Muhaberat ve Kuzey Suriye’deki PYD’nin ortak planladığını iddia etti. Espri falan yapmıyordu. Üstü kapalı bir biçimde ima da etmedi. Türkiye Cumhuriyeti’nin Devlet Başkanı, bu derece akıldan mantıktan uzak bir iddiayı ciddi ciddi, açık açık söyledi. Erdoğan ve çevresi, bunun son derece saçma bir iddia olduğunun elbette farkındalar. Amaç; kendi taraftarı olmayan, nispeten tarafsız konumdaki ve PKK’den pek fazla haz etmeyen seçmende, patlamadan dolayı HDP’ye yönelik bir sempati oluşmasını engellemek. Belki daha da önemlisi, kendi iktidarının IŞİD’le işbirliği yaptığı, en azından ona göz yumduğu gerçeğini gizlemek.
Türkiye hükümetinin IŞİD’e doğrudan yardım ettiğine dair henüz çok net ve açık kanıtlar olmasa da; Ankara’daki patlamayla birlikte IŞİD’e verilen pasif destek artık iyice gün yüzüne çıkmış oldu. Görünen o ki, Türkiye hükümeti, IŞİD’in Türkiye’de örgütlenmesine göz yummuştu. Canlı bombalar, rahatlıkla Türkiye’den Suriye’ye geçip, orada “gerekli eğitimi” alıp, sonra tekrar Türkiye’ye dönebiliyorlardı. Türkiye’de canlı bomba olmaya ikna edilen gençlerin anne babaları, yetkili makamlara durumu anlatıyorlar; hatta çocuklarını kandırıp Suriye’ye kaçıranların isimlerini veriyorlardı; ama aynı durumda PKK’ye karşı sonuna kadar (gerekirse hukuk dışı yöntemlerle) mücadele edecek olan Türkiye hükümeti; söz konusu IŞİD olunca son derece isteksiz, yavaş ve şikayet edilenlerin “yasal haklarına saygılı” bir tutum takınıyordu.
Bugünlerde hükümet, seçim olana kadar yeni bir saldırı olmaması ve HDP’nin oylarının artmaması için IŞİD konusunda (muhtemelen geçici) bir politika değişikliğine gitmiş gibi görünüyor. Polis, Türkiye’deki IŞİD hücrelerine yönelik operasyonlar yapmaya başladı ve bu kez operasyonlar (en azından seçime kadar, öncekilerden farklı olarak) göstermelik olmayabilir. Ama aynı zamanla IŞİD’in doğrudan düşmanı konumundaki PYD’ye yönelik söylemlerin de her geçen gün sertleşmesi, hükümeti, IŞİD’in doğal müttefiki haline getiriyor.
Erdoğan, Kuzey Suriye’deki Kürt güçlerinin Fırat’ın batısına geçmesine asla müsaade etmeyeceklerini söylüyor. Bunun görünen mazereti, Türkiye’nin neredeyse tüm güney sınırının Kürt yönetimleri tarafından sarılmasının istenmiyor oluşu. Hükümetin iddiası, Türkiye’nin stratejik konumunun böyle bir durumdan çok olumsuz etkileneceği ve Türkiye’nin enerji koridoru olma amacının sarsılacağı.
(Özellikle Kürt) Muhalifleri içinse Erdoğan’ın tek bir derdi var; IŞİD’le bağlantısının kesilmemesi. Eğer IŞİD’in Türkiye’yle kara bağlantısı kesilecek olursa; IŞİD’in en büyük (belki de tek) dış bağlantı yolu kapanacak ve yardım alamayan IŞİD, bir süre sonra çökecek. Bu kara bağlantısının kapanması demek; muhtemelen oradan yürütülen yasa dışı kaçakçılığın da son bulması anlamına gelecek. Burada dönen yasa dışı ticaretle büyük servetler edinmekte olanlar, PYD’nin Fırat’ın batısına geçerek Afrin kantonuyla birleşmesinden ve Türkiye’nin IŞİD’le olan bağlantısının kesilmesinden doğal olarak pek hoşlanmayacaklardır. Muhaliflerin merak ettiği şeyse, bu bağlantının kapanmasını engellemek için hükümetin ne kadar ileri gidebileceği. Türk ordusunun, PKK’yle mücadele bahanesiyle, PYD’ye saldırması, Suriye’ye girmesi gibi (şu an için pek olası görünmeyen) hamleler önümüzdeki aylarda daha fazla ihtimal dahilinde görülmeye başlanabilir.
