IRAN – The Nuclear Programme’s Challenges and International Double Standards

Since 1979, the Islamic Republic of Iran is subject to ceaseless economic and diplomatic sanctions. It is on the initiative of Washington, which had suddenly lost all oil interests within the country previously guaranteed for by the Shah’s dictatorship. Thirty-five years after the Islamic Revolution, western policy remains unchanged on the issue of Iran and whilst many regional powers have accessed civil and military nuclear capabilities, this same right has been refused to Teheran…

Security in the states of the Persian Gulf has been complicated since a long time.This has been asserted by Graham Fooler 20 years ago; and it becomes more complicated when ideological and borderline-related problems among countries are added to it.The issues revolving around the Persian Gulf states are considered as important topics for other countries too, due to intense dependence between these states, based on economic conditions and security issues of energy. A sensitive issue remains is the Iranian nuclear programme, even after many decades, and it is one of the main challenges for the country.

The question is: what is the barrier to Iran becoming a nuclear power? Also whether the Islamic Republic of Iran has violated International Laws? One more question is why the West did not show any reactions when Egypt, South Korea and Romania violated International Laws approved in 1968, but reacted against Iran? Such questions have occupied international relations and the thoughts of political scientists working on the files of the Iranian nuclear issue. The answers to the above questions are numerous: the West’s misapprehension of the Islamic Republic of Iran, Ideological problems, the issue of Israel’s fear as well as Arabic countries being concerned about the security of the Persian Gulf’s should the Islamic Republic of Iran possess nuclear technology.

Bilateral misapprehension between the West and Iran is a big problem, which creates the most important challenges for both. If the West considered the issue from a pragmatic perspective, they would understand that Iran’s objective is not the development of nuclear technology to the end of weapon production. Therefore it is essential to understand, that the West, especially the United States of America, tought to change its perspective related to the Iranian nuclear programme. The view that is taken by the USA related to the Iranian nuclear programme is not founded on the reality and it is affected by various factors. Among these factors is Israel’s pressure, the presence of the United Arab Emirates amongst the Persian Gulf States and some internal diplomatic influences. In other words, the American position towards Iran changed after the revolution of 1979, as a consequence of the above pressures. According to the United States’ point of view, Iran would pose a danger to global security if it were to achieve nuclear technology because it does not have a democratic government. However, as it is clear, the Islamic Republic of Iran has a more democratic government than other countries of the Persian Gulf, and even some American Allies. Hence there seems to be an incorrect logic in the pattern of thought.

Concerning the pressure from other countries, especially Israel vilifies the Iranian nuclear programme and encourages the West to impose strains on Iran. Israel often speaks about the Iranian wish to build atomic bombs; Shimon Peres (1992), Benjamin Netanyahu (1995), Benjamin Ben-Eliezer (2001), and again Netanyahu (2007 and 2012) speak of it and how it would become a reality in the near future, introducing this topic in most of their speeches. But also Arabic countries have had ideological problems with Iran and they have tried to discuss unrealistic issues -the Iranian nuclear programme not being an exception.

The United States of America have signed contracts about nuclear power plants with European states to consolidate their energy supply but they do their best to prevent Iran from developing nucleartechnology. Moreover, there has been uncertainty between the Arabic world and Iran about this issue, but this should not affect the American view of Iran.

There is also some gossip about Arabian investment in atomic weaponry in Pakistan. Potentially this could happen in Iran as well? The Islamic Republic of Iran always proposed many grantsre garding their nuclear programme and appears not to move towards nuclear  weapons, but to respect the Non-ProliferationTreaty (NPT). Iran signed all its agreements and treaties about the prevention of deploying mass destruction  weapons. In 1974, Iran proposed to free the Middle East of all nuclear weaponry, but faced resistance from Israel.

Iran would never want to give the United States of America and Israel the winning card, or the opportunity for another war in the Middle East by moving towards nuclearweapons. In a way Iran itself accepts sacrifices in order to keep away from these destructive weapons (for instance during the Iran-Iraqwar).

Generally, Iranian politicians do not want Iran to own nuclear weapons because they see it as a barrier to cooperation with developed countries. Owning such weapons would entail isolation of Iran, as is the case with North Korea. Considering these factors, it is possible to perceive Iran’s aim as using nuclear energy peacefully within the country. Iran also attempted to create certainty by being a sign a to rimember of the NPT in the meetings in Istanbul, Bagdad and Geneva.

Nowadays, Iran’s priority within the 3+3 group negotiation is to enrich Uranium up to 20%, summing up most parts of there  cent negotiations and basic agreements about this issue, in addition to a soo thing of the sanctions by the West. As mentioned above, the United States of America and the West consider Iran from a liberalistic viewpoint taking Iran as not democratic and therefore dangerous for the region and the world if it achieves nuclear technology with higher percentage. The West does not have a realistic view regarding Iran. There will be no agreement until a comprehensive perception will beachieved. Iran believes that the nuclear programme is just a pressure lever for the West to achieve success in other issues such as human rights and individual freedom.

Nuclear agreement would be a win-win situation because achieving agreement can be seen as a historical opportunity for Iran – it would be considered as a country without nuclear weapons. The other advantage of this agreement would be that Iran would avoid international sanctions, which would create new opportunities. However, the US Congressis one of the main barriers to this agreement, though there are some instances of power that are optimistic about the agreement in both countries and can therefore it can be considered as a step towards a positive future. Therefore, Iran and Western countries should engage in a serious and strict deal, looking for a logical solution based on a realistic perception of each other, which allows both to gain from an agreement.

This deal should be one by which the West recognizes Iran as a country that has the right to enrich Uranium and nullifies all sanctions against Iran. In return Iran engages to cooperate with the International Atomic Energy Agency putting together the necessary grants related to its nuclear programme. During the negotiations and through the agreements, the Islamic Republic of Iran has gained more trust, by emphasizing that Iran’s goal is not to achieve the construction of a nuclear bomb and its readiness to cooperate with the International Atomic Energy Agency and the West, proposing comprehensive projects to refrain from the possibility to deviate towards the production of weapons. If the West responds and acts honestly to this situation, instead of merely flattering, there is potential for positive developments. Otherwise there will be no result and no achievement; the situation would only be aggravated

Finally, the West should consider some advice about achieving an agreement with Iran. The religious leader (Ayatollah Khamenei) issued an order stating to refrain form making dirty bombs –an order that would never be ignored. Moreover, conducting comprehensive interaction with Iran and applying realistic limitations on the Iranian nuclear programme, instead of impossible requests like closing the installations and stopping enrichment, and proposing a plan that is acceptable for other countries too, especially in the Persian Gulf and the Middle East, are factors contributing to a successful result.

In conclusion, all these conditions and agreements depend on creating a realistic and bilateral perception without any pressure.

« به نام خدا »

چالش های برنامه هسته ای جمهوري اسلامي ايران

 هادی نصیری [1]

 مسئله امنیت در منطقه خلیج فارس از سالیان دور بسیار پیچیده بوده است این نکته  را گراهام فولر 20 سال پیش بیان کرده است و وقتی مشکلات ایدئولوژیک و  مرزی را میان کشور ها به این نکته اضافه کنیم مسئله پیچیده تر می‌شود. همواره مسائل موجود در منطقه خلیج فارس برای دیگر کشور ها نیز مسئله مهمی تلقی می‌شود زیرا از لحاظ شرایط اقتصادی و مسائل امنیتی انرژی وابستگی شدیدی به این منطقه وجود دارد و همواره بنا به دلایلی که گفته شد نوعی حساسیت نسبت به کشور های منطقه هم وجود دارد به هر حال چالش ها در منطقه پس از گذشته چند دهه همواره وجود دارد، یکی از چالش های مهم موجود در منطقه مسئله انرژی هسته ای ایران و مشکلات و چالش های پیش روی آن است.

 سوال اساسی اینجاست که چه مشکلی  بر سر راه هسته ای شدن ایران وجود دارد؟ و اینکه آیا جمهوري اسلامي ايران قوانین بین المللی را نقض کرده است؟ و سوال اساسی دیگر اینکه غرب چرا هیچ عکس العملی در قابل تخطی مصر،  کره جنوبی و رومانی در قبال نقض  قوانین بین المللی مصوب 1968  از خود نشان نداد، ولی در مقابل ایران رفتار متفاوتی داشته است؟

 سوالاتی از این قبیل همواره ذهن اندیشمندان و پژوهشگران عرصه روابط بین الملل  و علوم سیاسی را در مورد  پرونده هسته ای ایران به خود مشغول ساخته است.

 در اینجا می توان پاسخهای زیادی را به سوالات فوق داد، عدم درک صحیح غرب از جمهوري اسلامي ايران ، مشکلات ایدئولوژیک، مسئله اسرائیل و فشار کشور های عرب منطقه در خصوص به خطر افتادن امنیت خلیج فارس در صورت دستیابی جمهوري اسلامي ايران به فناوری هسته ای همگی پاسخ های مناسبی به سوالات فوق می باشند.

 عدم درک متقابل از این روند هم از سوی غرب و هم از سوی جمهوري اسلامي ايران  مشکل عمده ای می باشد که مهمترین چالش را پیش روی هر دو طرف قرار داده است غربی ها اگر با دیدگاه واقع بینانه به موضوع نگاه کنند در می یابند که جمهوري اسلامي ايران به دنبال دستیابی به سلاح هسته ای نیست و این یک واقعیت است و غربی ها و بخصوص آمریکا باید به این درک برسند که باید نگاه خود را به برنامه هسته ای ایران تغییر دهند، نگاهی که هم اینکه آمریکایی ها به برنامه هسته ای ایران دارند به دور از واقعیت موجود و تحت فشار عوامل   گوناگونی می‌باشد، که از عوامل مهم می توان به فشار اسرائیل، شیخ نشین های حوزه خلیج فارس و برخی دیپلمات های داخلی اشاره داشت، به نوعی می توان گفت که نگاه آمریکائی ها نسبت به جمهوري اسلامي ايران پس از انقلاب سال 1357 همواره ناشی از همین گونه فشار ها بوده است.

 به نظر  و استدلال، آمریکائی ها کشور ایران به دلیل نداشتن یک حکومت دموکراتیک در صورت دستیابی به فناوری هسته ای برای امنیت جهانی خطرناک خواهد بود ولی همانگونه  که شاهدیم جمهوري اسلامي ايران در مقایسه با کشور های حوزه خلیج فارس و برخی هم‌پیمانان آمریکا حاکمیتی به مراتب دموکراتیک تر و دارای نهاد های مردمی می باشد و از این لحاظ استدلالی کاملاً اشتباه دارند. در مورد فشار کشور های دیگر به خصوص اسرائیل و ارعاب باید اذعان داشت که این دو بزرگترین تهمت  زننده در خصوص برنامه هسته ای ایران بوده اند و بار ها غرب و آمریکا را برای فشار بر ایران ترغیب کرده اند.

اسرائیلی ها همواره سخن از  دستیابی  ایران به  بمب اتم سخن گفته اند در سال 1992 شیمون پرژ، ر سال 1995 بنیامین نتانیاهو، در سال 2001 بنیامین بن الیزر، و دوباره در سال 2009 و 2012  نتانیاهو همواره سخن از دستیابی ایران به بمب اتم در آینده ای نزدیک خبر داده اند و هر بار این موضوع را مطرح ساخته اند.

 همچنین اعراب همواره در طول تاریخ مشکلات ایدئولوژیک با ایران داشته اند و همیشه سعی در مطرح کردن مسائل غیر واقع در خصوص ایران را داشته اند و مسئله هسته ای و برنامه هسته ای ایران نیز از این امر مستثنی نیست، کشور های غرب همانگونه که شاهدیم چندین قرارداد با کشور های فرانسه، آلمان و برخی کشور های دیگر برای ساخت نیروگاه های هسته ای خود به امضاء رسانده اند و هزینه های فراوانی را نیز در این راه پرداخت کرده اند حتی برخی مقامات عربستانی اظهار داشته اند در خصوص دستیابی ایران به فناوری هسته ای با درصد بالا  همه تلاشی خود را برای  دستیابی به تسلیحات اتمی به کار خواهند بست. در کل  بین ارعاب و ایران یک بی اعتمادی همواره وجود داشته است و این موضوع نیز نباید روی نگاه آمریکائی ها نسبت به ایران تاثیر گذار باشد، شایعاتی مبنی بر سرمایه گذاری عربستان در ساخت تسلیحات اتمی در پاکستان نیز به گوش می رسد.

 جمهوري اسلامي ايران همواره تضمین های زیاد را در خصوص برنامه هسته ای خود و عدم حرکت این برنامه به سمت تسلیحات هسته ای ارائه داده است،و حتی بیشتر از تعهدات خود به NPT عمل کرده است،  جمهوري اسلامي ايران همه معاهدات اصلی در مورد منع گسترش تسلیحات مخرب را امضا کرده است، منطقه عاری از تسلیحات هسته ای در خاورمیانه در سال 1974 توسط ایران مطرح شد که با ایستادگی اسرائیل مواجه شد، ایران هیچگاه و به هیچ وجه خواستار آن نیست که با حرکت به سمت سلاح های هسته ای  بهانه ای به دست آمریکا و اسرائیل در منطقه  داده و منطقه خاورمیانه را با جنگی دیگر مواجه سازد  ضمن آنکه ایران خود قربانی این تسلیحات مخرب بوده است (در جنگ عراق علیه ایران)  در کل سیاستمداران ایرانی خواستار تملیک  تسلیحات هسته ای نیستند زیرا آن را به مشابه امری میدانند که در بلند مدت مانع دسترسی ایران به همکاری های تکنولوژیک گسترده ایران با کشور های پیشرفته خواهد شد و خواستار این نیستند که ایران را نیز مانند کره شمالی به لحاظ بین المللی منزوی کنند. این موارد دلایلی بر عدم حرکت ایران به سمت تسلیحات اتمی هستند و نشان می دهند که ایران در استفاده از انرژی هسته ای فقط به دنبال استفاده صلح آمیز از آن است.

 ایران به عنوان یکی از امضا کنندگان پیمان منع گسترش سلاح های کشتار جمعی همواره سعی در اعتماد سازی داشته است. و این موضوع در ن.شست های استانبول، بغداد و ژنو همواره مشاهده شده است.

 درحال حاضر نیز اولویت در مذاکرات ایران و گروه 3+3 حول غنی سازی 20 درصد اورانیوم است که بیشتر وقت مذاکرات  اخیر را به خود اختصاص داده است و به نوعی توافقات اولیه در خ9صوص آن در صولت ملایم سازی تحریم ها از سوی غرب می باشد، همانطور که گفته  آمریکا و غرب با دیدگاه  لیبرالیستی و اینکه ایران یک حکومت لیبرال و دموکرات نیست و در صورت دستیابی به فناوری هسته یا با درصد بالا برای امنیت منطقه و جهان خطرناک خ9واهد بود نسبت به ایران فکر می کند و درک واقع بینانه ای از ایران ندارد و کشور ایران نیز براساس  ایدئولوژی و آرمان های خود با غرب تعامل می کند و تا وقتی که دو طرف به درک متقابل از همدیگر نرسند توافقی جامع حاصل نخواهد شد،ایرانی ها اعتقاد دارند که برنامه هسته ای  فقط یک اهرم فشار از سوی غرب است و در صورت توافق در خصوص آن غرب های مسائل دیگری مثل حقوق بشر و آزادی های فردی را مطرح خواهند کرد و به همه این موضوعات با دید مشکلات ایدئولوژیک می نگرند نه واقعیت موجود که این موضوع در سخنان سیاستمداران ایرانی و به خصوص در سخنرانی اخیر  آیت الله خامنه ای رهبری جمهوري اسلامي ايران  مطرح شد.

توافق هسته ای بین ایران و گروه3+3  می تواند یک بازی برد – بر باشد زیرا در صورت توافق در این زمینه یک فرصت تاریخی در روابط ایران و غرب ایجاد خواهد شد و ایران به عنوان یک دولت عاری از سلاح های هسته خواهد بو و خیال غرب در خصوص امنیت منطقه که ایران را به عنوان یک تهدید کننده برای آن می دانستند راحت خواهد کرد. و از سوی دیگر ایران در سطح بین المللی می تواند تحریم ها را پشت سر گذاشته و راه های جدید را پیش روی خود ببیند. در این راه می توان کنگره  آمریکا در ایالات متحده آمریکا و برخی تندرو ها در ایران را موانع اصلی این توافق ذکر کرد، ولی وجود کابینه های با دید  مثبت در هر دو کشور را می توان عاملی ر برای خوشبینی در آینده روابط دانست، با همه این موارد غرب و ایران باید وارد یک معامله  جدی و بزرگ شوند و با درک درست و واقع بینانه از همدیگر به دور از فشار های ذکر شده به دنبال یک راه حل معقول بر مبنای منافع دو طرف شوند، به پیشنهاد من معامله ای که باید غرب حق غنی سازی ایران را به رسمیت شناخت و تحریم ها را لغو کند و در قبال آن ایران نهایت  همکاری را با آژانس داشته و تضمین ها و شفافیت های لازم در خصوص برنامه هسته ای خود را ارائه دهد.

 طی مذاکرات و توافقات انجام شده جمهوري اسلامي ايران این اعتماد سازی را انجام داده است زیرا ایران به دنبال  بمب هسته ای نیست و هیچ مشکلی برای همکاری حداکثری  با آژانس بین المللی و غرب و دادن تضمین های جامع در مورد عدم انحراف برنامه هسته ایش  به سمت ساخت سلاح ندارد و غرب نیز باید به جای بازی با الفاظ معامله را به صورت صادقانه انجام داده و به آن عمل نماید در غیر اینصورت با تحریک ها و تشدید آن همانطور که در چند سال گذشته غرب و آمریکا راه به جایی نبرده اند هم اکنون نی این امر اعتبار دارد.

 در نهایت این نکته را یادآوری می شوم که غربی ها برای توافق با ایران باید به چند  مورد توجه ویژه داشته باشند، ایران در خصوص برنامه هسته ای خود متعهد به حکمی مذهبی است که به هیچ وجه به سمت ساخت بمب هسته ای نرود که این فقط توسط آیت الله خامنه ای داده شده است و ایران ها به هیچ عنوان از آن تخطی نمی کنند، تعامل کامل  با ایران نه فشار، برقراری مجموعه ای واقع گرایانه از محدودیت ها بر برنامه هسته ای ایران به جای درخواست های غیر ممکن مانند تعطیلی تاسیسات و عدم غنی سازی، و ارائه طرحی که برای کشور های دیگر هم قابل پذیرش باشد به خصوص کشور های حوزه خلیج فارس  و خاورمیانه.

 در نهایت دوباره یادآور میشوم که همه این شرایط و توافق و حل مسئله منوط به درک واقع بینانه و متقابل  و به دور از هر گونه فشار و  دید ایدئولوژیک از هر دو طرف و احترام متقابل است.